การลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกเป็นเรื่องที่ทุกประเทศบนโลกต้องให้ความร่วมมือ แต่ถึงแม้จะมีความพยายามในการแก้ไขปัญหานี้มาอย่างต่อเนื่อง ความท้าทายสำคัญหลายประการทำให้การดำเนินการยังไม่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่และมีประสิทธิภาพเท่าที่ควร
หนึ่งในปัจจัยหลักที่เป็นอุปสรรคคือ ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ หลายประเทศยังคงพึ่งพาการใช้พลังงานฟอสซิล เช่น ถ่านหิน น้ำมัน และก๊าซธรรมชาติเป็นหลัก ตัวอย่างเช่น ประเทศซาอุดีอาระเบียและรัสเซีย ซึ่งเศรษฐกิจของประเทศเหล่านี้ขึ้นอยู่กับการส่งออกน้ำมัน หากพวกเขาลดการใช้พลังงานฟอสซิลจะส่งผลกระทบต่อรายได้หลักของประเทศ นอกจากนี้ยังทำให้เกิดการต่อต้านจากกลุ่มที่ได้ประโยชน์จากอุตสาหกรรมนี้ภายในประเทศ
อีกประเด็นสำคัญคือ ความแตกต่างในระดับการพัฒนา ประเทศที่กำลังพัฒนา เช่น อินเดีย ต้องพึ่งพาถ่านหินในการผลิตพลังงาน เนื่องจากการพัฒนาทางเทคโนโลยีและเศรษฐกิจยังไม่เท่าทันกับประเทศที่พัฒนาแล้ว การเรียกร้องให้ประเทศเหล่านี้ลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกจึงถูกมองว่าเป็นการจำกัดโอกาสในการพัฒนาของพวกเขา และทำให้เกิดความไม่พอใจในระดับนานาชาติ
ความไม่เป็นธรรมในระดับนานาชาติ ยังเป็นปัญหาอีกประการหนึ่ง ประเทศพัฒนาแล้วอย่างสหรัฐอเมริกาและสหภาพยุโรปถูกวิจารณ์ว่าแม้จะมีความก้าวหน้าในการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก แต่พวกเขากลับไม่ได้ให้การสนับสนุนทางการเงินและเทคโนโลยีแก่ประเทศกำลังพัฒนาตามที่ได้สัญญาไว้ในข้อตกลงปารีส สิ่งนี้สร้างความรู้สึกว่าประเทศที่พัฒนาแล้วไม่ได้รับผิดชอบมากพอ และผลักภาระให้กับประเทศที่กำลังพัฒนา
นอกจากนี้ การเมืองภายในประเทศ ก็มีบทบาทสำคัญในการกำหนดทิศทางนโยบายลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก ตัวอย่างเช่น ในสหรัฐอเมริกา การเปลี่ยนแปลงผู้นำจากประธานาธิบดีบารัค โอบามา ที่มีนโยบายสนับสนุนการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก ไปเป็นประธานาธิบดีโดนัลด์ ทรัมป์ ที่ตัดสินใจถอนตัวจากข้อตกลงปารีส ส่งผลให้ทิศทางนโยบายการลดก๊าซเรือนกระจกของประเทศเปลี่ยนไป
อีกหนึ่งปัญหาคือ การขาดความเชื่อมั่นและความร่วมมือ ในบางครั้งการเจรจาระหว่างประเทศเกี่ยวกับการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกมีความซับซ้อน เนื่องจากประเทศต่าง ๆ ไม่เชื่อมั่นว่าฝ่ายอื่นจะปฏิบัติตามข้อตกลง ส่งผลให้มีการลดการสนับสนุนในหลายๆ ด้าน เช่น การเงินและเทคโนโลยีที่จำเป็น การขาดความเชื่อมั่นนี้ทำให้การดำเนินงานในระดับนานาชาติเป็นไปอย่างยากลำบาก
สุดท้าย การสนับสนุนทางการเงินที่ไม่เพียงพอ ก็เป็นอุปสรรคสำคัญในการแก้ไขปัญหานี้ ประเทศพัฒนาแล้วได้สัญญาว่าจะให้การสนับสนุนทางการเงินแก่ประเทศกำลังพัฒนาเพื่อช่วยพวกเขาลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก แต่การให้เงินสนับสนุนนี้ยังไม่เป็นไปตามเป้าหมายที่วางไว้ ทำให้การดำเนินงานในประเทศเหล่านั้นล่าช้า และไม่สามารถบรรลุเป้าหมายตามที่ตกลงกันไว้ในข้อตกลงปารีส
จากที่กล่าวมา ปัญหาต่าง ๆ เหล่านี้ทำให้การลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในระดับโลกยังคงเป็นเรื่องที่ท้าทาย และต้องการความร่วมมืออย่างแท้จริงจากทุกฝ่าย ไม่เพียงแต่ในระดับรัฐบาลแต่ยังรวมถึงการสนับสนุนจากภาคประชาสังคมและธุรกิจเอกชนด้วย
—
อ้างอิง:
Roberts, Timmons, et al. “Climate change and social conflict: The role of national policies in global mitigation.” Global Environmental Change 56 (2019): 54-68.
Dasgupta, Susmita, et al. “Climate change strategies of developing countries: Lessons from India.” Energy Policy 91 (2016): 109-117.
Kartha, Sivan, et al. “Equity and climate change: How to achieve a fair sharing of the burden.” Annual Review of Environment and Resources 45 (2020): 569-598.
Kemp, Luke, et al. “US climate policy: The pivotal role of political leadership.” Nature Climate Change 9.4 (2019): 247-250.
Ostrom, Elinor. “A polycentric approach for coping with climate change.” Annals of the New York Academy of Sciences 1185.1 (2010): 89-97.
Fransen, Taryn, et al. “Climate finance in the Paris Agreement: Country pledges and policy initiatives.” World Resources Institute (2017): 1-23.